To był bardzo intensywny pobyt. Kilometrów nawet nie liczę, ale tylko tak wyobrażam sobie poznawanie Rzymu. Ostatni raz byłam tam gdy miałam 14 lat i zdecydowanie wszystko zmieniło dla mnie proporcje. Po ostatnich doświadczeniach ze Stambułem, tym razem nie oczekiwałam niczego :) A dostałam od Rzymu tak dużo, że zaledwie złapałam klimat. To była na pewno jedna z wielu wizyt w wiecznym mieście.
Po pierwsze historia, która budzi niezwykły respekt, a z drugiej strony jest tak namacalna i dostępna na każdym kroku, że trudno jej nie chłonąć.
Po drugie rytm. Zupełnie łagodnym i przystępnym miastem okazał się Rzym. Bez biegu, bez wielkiego hałasu, tłumy też łatwo było ominąć, gdyż tłum chodzi zawsze razem... wystarczy skręcić w prawo i jest cisza. Ludzie mili i kompletnie nie zorientowali się, że ja zupełnie po włosku nie mówię. Nie wyprowadzałam ich z błędu i udawałam, że włoski, francuski i hiszpański to jedno :)
Po trzecie 15 stopni i 5 dni słońca pod koniec grudnia...
Po czwarte fryzjerzy - najciekawszy obiekt fotograficzny :) Trafiliśmy na bardzo stary zakład i zaproszeni do środka zrobiliśmy całą sesję fotograficzną.
Po piąte: targi, gdzie życie wre i można kupić cytryny pachnące... cytryną ;) – wkrótce zalewam moje przywiezione dwa kilo na limoncello.
Po szóste spaghetti frutti di mare.
Po siódme pizza i ciasteczka z wiśniami (con visciola). Te ostatnie polecone przez koleżankę z dzieciństwa w jednej z bardziej obleganych piekarni
Forno Campo de' Fiori (za kwiatami). Pizzę długości dwóch metrów robią Panowie ugniatając ją palcami, spektakl wciągający.
Potem ciepłą pizzę sprzedają na kawałki. Obok cukiernia gdzie można kupić ich słynne ciasteczka z wiśniami pachnące masłem.
Jest też wersja z marmoladą pomarańczową. Jadłam je na zmianę i do tej pory nie wiem, które wolę. Ostatnim razem odkryłam też migdałowe kuleczki z tym samym nadzieniem. Żałowałam, że dopiero ostatniego dnia.
Innych przeżyć kulinarnych nie było. Podobało mi się na Trastevere. Na pewno są tam najfajniejsze knajpki. To taki włoski Montmartre albo Prenzlauer Berg. Sporo tam młodych lokalnych i niezłe jedzenie i puby.
Tylko co zrobię z reszty 2 kg cytryn, których skórki pójdą na limoncello. Przecież nie wyrzucę... Czekam na sugestie.
